Մի անգամ մի իմաստուն մարդ քայլում էր ճանապարհով՝ հիանալով աշխարհի գեղեցկությամբ։ Հանկարծ նա նկատեց մի դժբախտ մարդու, որն իր դժբախտության բեռի տակ կծկվել էր։
-Ինչո՞ւ ես քեզ նման տառապանքի ենթարկում, - հարցրեց իմաստունը։
- Ես տառապում եմ երեխաներիս ու թոռներիս երջանկության համար, պատասխանեց մարդը, -Իմ նախապապը ամբողջ կյանքում տանջվել է պապիս երջանկության համար, պապս տանջվել է հորս երջանկության համար, հայրս տանջվել է իմ երջանկության համար, իսկ ես ամբողջ կյանքում տանջվում եմ իմ երեխաների ու թոռների երջանկության համար։
- Իսկ Ձեր ընտանիքում երջանիկ մարդ կա՞, - հարցրեց իմասատունը։
-Ոչ, բայց իմ երեխաներն ու թոռները հաստատ երջանիկ կլինեն, - պատասխանեց դժբախտ մարդը։
- Անգրագետը կարդալ չի կարող սովորեցնել, ինչպես և խլուրդը չի կարող արծիվ դաստիարակել, ասաց իմաստունը, - սովորիր սկզբում ինքդ երջանիկ լինել, հետո կհասկանաք, թե ինչպես երջանկացնել քո երեխաներին և թոռներին:
No comments:
Post a Comment