Մի անցորդ դիմեց լեռնագնացին.
- Լսիր, լեռնագնաց, ինչպե՞ս ես դու այդքան հեշտությամբ քայլում անդունդի եզրին աճած ծառի վրայով, իսկ ես անցնելիս սարսափից դողում եմ:
- Երբ ես քայլում եմ և անցնում եմ ծառի մյուս կողմը, մտածում եմ ջրի մասին, քանի որ գնում եմ ջուր բերելու, առանց որի իմ ընտանիքը և ես կմեռնենք ծարավից, իսկ վերադառնալիս այնքան եմ ուզում տեսնել իմ ընտանիքին, որ ընդհանրապես չեմ էլ մտածում անդունդի գոյության մասին, - պատասխանում է լեռանագնացը։
- Այսպիսով, ինչպե՞ս հաղթահարեմ իմ վախը: Ինչպե՞ս քայլեմ անդունդի վրայով և չվախենամ, - կրկին հարցնում է անցորդը։
- Միայն մեծ ցանկությունը կամ ծայրահեղ կարիքը քեզ կստիպեն մոռանալ, որ դու անցնում ես անդունդի վրայով:
No comments:
Post a Comment