Մենք ակնկալում ենք, որ կյանքը կբարելավվի, երբ դառնանք տասնութ տարեկան, երբ ամուսնանանք, երբ ավելի լավ աշխատանք գտնենք, երբ երեխա ունենանք․․․․ Հետո սկսում ենք հոգնել այն մտքից, որ մեր երեխաները դանդաղ են մեծանում, մտածում ենք, որ երբ մեծանան, մեզ երջանիկ կզգանք։ Երբ դառնում են ավելի անկախ և մտնում են իրենց դեռահասության փուլ, բողոքում ենք, որ նրանց հետ դժվար է լեզու գտնել, և մտածում ենք, եթե այդ շրջանը հաղթահարենք, ավելի հեշտ կլինի մեզ համար։ Հետո մտածում ենք, որ մեր կյանքն ավելի լավը կդառնա, երբ վերջապես ավելի մեծ տուն ու ավելի լավ մեքենա գնենք ու անցնենք թոշակի...
Մեզ թվում է, թե իրական կյանքն ուր որ է կսկսի։ Բայց ապրելով՝ միշտ բախվում ենք խնդիրների (անավարտ գործեր, չմարված պարտքեր, տնային հոգսեր և այլն), որոնք իրականում անվերջանալի են, քանի դեռ ապրում ենք, քանի որ դրանք կազմում են նույն կյանքի մի մասը։
Պետք չէ սպասել մինչև դպրոցի ավարտը կամ քոլեջի սկիզբը, սպասել, երբ ենք 5 ֆունտ նիհարելու, ամուսնանալու, երեխաներ ունենալու, վաղվան, հաջորդ շաբաթվան, գարնանը, նոր տարուն կամ կյանքի վերջին օրվան այն մտքով, որ հույս ենք ունեցել երջանկանալու․․․
Ճշմարտությունն այն է, որ երջանիկ զգալու հատուկ պահեր չկան։ Եթե ոչ հիմա, ապա ե՞րբ կարելի է երջանիկ լինել։
Երջանիկ լինելու համար պետք է աշխատել այնպես, կարծես փողի կարիք չունեք, սիրել, կարծես ձեզ չեն վիրավորել, պարել կարծես, ոչ ոք ձեզ չի նայում․․․ քանի որ երջանկությունն ընթացող ուղի է, ոչ թե ճակատագիր․․․
No comments:
Post a Comment